Þýðing á ljóðinu I Hear America Singing

Walt Whitman 1819 – 1892

 

 

I Hear America Singing.

 

 

I hear America singing, the varied carols I hear,

Those of mechanics, each one singing his as it should be blithe

and strong,

The carpenter singing his as he measures his plank or beam,

The mason singing his as he makes ready for work, or leaves off

work,

The boatman singing what belongs to him in his boat, the deck-

hand singing on the steamboat deck,

The shoemaker singing as he sits on his bench, the hatter singing

as he stands,

The wood-cutter´s song, the ploughboy´s on his way in the morn-

ing, or at noon intermission or at sundown,

The delicious singing of the mother, or of the young wife at work,

or of the girl sewing or washing,

Each singing what belongs to him or her and to none else,

The day what belongs to the day – at night the party of young

fellows, robust, friendly,

Singing with open mouths their strong melodious songs.

 

1860 1867

 

 

Ég heyri Ameríku syngja

 

Ég heyri Ameríku syngja, ég heyri margs konar söngva,

þá sem vélvirkjar syngja, hver og einn syngur sinn söng eins og hann á að vera,

glaðlegur og kröftugur.

Ég heyri smiðinn syngja sinn söng meðan hann mælir plankann eða bjálkann,

múrarann syngja sinn söng þegar hann býst til vinnu eða hættir

að vinna,

bátsmanninn syngja um það sem hann á í bátnum, hásetann syngja

á þilfari gufubátsins,

skósmiðinn syngja meðan hann situr á bekk sínum, hattarann syngja

þegar hann stendur.

Ég heyri söng skógarhöggsmannsins, plógdrengsins á leið til vinnu í morgun-

sárið, eða í hádegishléinu eða við sólarlag,

yndislegan söng móðurinnar, eða ungu konunnar við vinnu sína,

eða söng stúlkunnar við sauma eða þvott.

Hver og einn syngur um það sem tilheyrir honum eða henni og engum öðrum,

um daginn það sem tilheyrir deginum – á kvöldin syngur hópur ungra manna,

tápmikilla, vinalegra,

háum rómi sína kröftugu melódísku söngva.

 

 

 

 

 

 

 

Þýðing á ljóðinu The Wayfarer

Stephen Crane

1871 - 1900

 

 

The Wayfarer

 

The wayfarer,

Perceiving the pathway to truth,

Was struck with astonishment.

It was thickly grown with weeds.

“Ha,” he said,

“I see that none has passed here

In a long time.”

Later he saw that each weed

Was a singular knife.

“Well, he mumbled at last,

“Doubtless there are other roads.”

 

 

 

 

Vegfarandinn

 

Vegfarandinn

sem var að skoða leiðina til sannleikans

varð furðulostinn.

Hún var þéttvaxin illgresi.

„Aha!” sagði hann,

„ ég sé að enginn hefur farið hér um

langalengi.”

Seinna sá hann að hvert illgresi

var sérkennilegur hnífur.

„Jæja,” muldraði hann að lokum:

„Það eru áreiðanlega aðrar leiðir.”